In 2006 liep ik van Vezelay naar Burgos. Voor het overgrote deel heb ik daar van genoten. Soms met pijn in het hoofd en het hart, soms met verdriet over wat er zo al in je leven is gepasseerd, soms met fysieke pijnen van het lopen en uiteindelijk met pijn vanwege slijtage in met name de linker enkel. Ik had hoge verwachtingen van die reis, die zijn volledig uitgekomen.

Pelgrimeren is net het echte leven, loslaten en je gebonden weten. Pelgrimeren is een vorm van leven en reizen die je nooit meer los laat. De drang om weer te gaan is dan ook al die jaren zo sterk gebleven, dat ik nu in 2013 de reis ga afmaken en wie weet komen er daarna nog weer nieuwe reizen.

Ik stopte in Burgos in 2006 omdat mijn enkel het niet meer toe liet om verder te lopen. De laatste week daarvoor genoot ik eigenlijk al niet meer vanwege de pijn en het ongemakkelijke lopen. Daarom doe ik dat laatste stuk voor Burgos over. Ik begin in Navarrete in de Rioja en ga weer lopen en genieten, de kop leegmaken, loslaten waar ik allemaal mee bezig ben opdat ik er na de wandeling weer mee verder kan.

Ik heb er vreselijk veel zin in om weer te gaan, verheug me er ontzettend op hoe moeilijk het ook is om Wilma en mijnheer Jansen achter te laten. Ik ben gelukkig dat zij het mij mede mogelijk maken om dit te doen. Te weten dat de mensen waarvan ik hou, achter me staan en laten zien dat ze ook van mij houden, is het mooiste wat er is. Ik ga niet lopen omdat ik iets moet vinden of verwerken, ik ga lopen om te genieten. Én, heel belangrijk, ik heb Rini, op haar verzoek, beloofd om voor haar een kaarsje te branden in de kathedraal van Santiago de Compostela, een plek waar ze samen met Karel is geweest en die ze heel mooi vond. Het verliezen van steeds meer mensen om me heen, mensen waar ik wat om gaf, waar ik een band mee had of waar ik van hield, doet pijn en geeft verdriet maar hoort bij het leven. Loslaten, je gebonden weten en genieten, dat is waar het om gaat. Tot na mijn wandeling.

Groet, Theo.