St.Jean Pied de Port, 8 juli 2006
Etappe 16
Dag allemaal,
6 Dagen vakantie met Wilma was een heerlijke onderbreking, jammer dat het
weer niet mee zat, we hebben de zon niet gezien in die dagen en dat was voor
Wilma terecht een grote teleurstelling, het was tenslotte haar vakantie. We
hebben het verder zeer naar ons zin gehad. Ik heb haar een stukje van de
route laten zien en we zijn samen naar Orthez en Bayonne geweest. Beide zijn
mooie steden, vooral Bayonne ligt heel mooi aan het water en is de moeite
van een bezoek zeker waard.
Salies de Béarn, waar we een appartement op camping 'L Esperbasque hadden
gehuurd, is ook een heel mooi plaatsje. Er is een oude zoutmijn en ieder
jaar wordt er dus nog het feest van het zout gevierd. Pyrenees Atlantique
wordt eigenlijk in twee delen gesplitst, enerzijds de Béarn, anderzijds Pays
Basque. Het Baskische frans is voor mij niet te verstaan en lijkt denk ik
een beetje op het spaans. De huizen in Baskenland zijn wit met grote
steenaccenten op de hoeken van de muren. In de Béarn zijn de huizen creme
kleurig en zijn er meer variaties.
Gisteren, vrijdag 7 juli is Wilma weer naar huis gereden en ben ik aan mijn
volgende loop etappe begonnen. Het was een moeilijk en emotioneel afscheid,
weer zes weken alleen voor Wilma en weer zes weken zonder haar voor mij.
Het lopen was na een week rust toch weer even wennen en het was nog een
enorm zware etappe ook. Ik ben hier in de Pyreneën maar gisteren nog niet in
het hoog gebergte. Toch waren er flinke hellingen en dalen en weer veel
losse stenen, grind en hobbelige paden. Die combinatie maakte het bijzonder
zwaar. Met de stok er bij ging het nog net maar het was wel de zoveelste
aanslag op de enkels. Dalend voel ik mijn knieën, dat is normaal maar ik
voelde wel in het bijzonder de plek waar ik aan mijn meniscus ben
geöpereerd, twee jaar geleden. Voor mijn gevoel was deze etappe, van
Sauveterre de Béarn naar Ostabat de zwaarste uit de Voie de Vezelay.
In St. Palais na 15 km kwam ik Patrick uit Ierland tegen. Ik schat hem ouder
dan ik zelf ben en hij is van huis uit vertrokken. Met de boot naar
Cherbourg en verder lopen naar Vezelay en daarna dezelfde weg als ik heb
gedaan. Hij liep op Nike gymschoenen maar liep wel moeilijk, ik kan me daar
wat bij voorstellen. Ik heb op mijn hoge, zware Han Wag schoenen al
problemen genoeg, wat moet hij dan wel niet voelen. Een km of 4 verder lag
hij naast de weg op een rustig plekje te slapen. Meteen daarna kwam de
zwaarste helling van de dag.
In Ostabat heb ik overnacht, daar komen drie routes bij elkaar, die uit
Parijs, die uit Le Puy en mijn route uit Vezelay. Het wordt nu dus drukker
op de verdere route.
Vandaag, 8 juli liep ik het laatste stukje van de Franse route naar St. Jean
Pied de Port. Dat is ook de start van de Spaanse route, de Camino Frances.
Hier starten dus ook nog eens veel mensen die alleen die route lopen. Het
wordt dus nog drukker. Hier in St. Jean Pied de Port draait alles om de
pelgrims naar Santiago de Compostela, enerzijds touristisch anderzijds om
service te bieden aan de pelgrims.
Mijn Franse route van bijna 900 km zit er op en hoef er nog maar minder dan
800 tot de kerk in Santiago de Compostela. Ik was nog nooit in Spanje en ga
dus onbekend terrein en een onbekend land tegemoet. Ik laat met weemoed
Frankrijk achter me, het was heerlijk.
De weg naar Santiago is de weg van de gewone mensen. De meeste pelgrims gaan
hun weg ook om geloofsredenen, dat ligt natuurlijk ook voor de hand het is
niet voor niets de oorsprong van het pelgrimeren naar deze stad. We voelen
ons pelgrim en zeggen dat ook te zijn wanneer het ons in het kader van deze
reis van pas komt. Paul, mijn reisgenoot van een aantal dagen zei het
treffend: we zijn dan wel pelgrim maar we zijn toch geen boetelaren. We
hoeven niet gestraft te worden of ons zelf te straffen. Daarom eet en drink
en geniet ik met volle teugen. In de Dordigne was dat Confit de Canard en
hier in de Pyreneën drinken we vooral Jurasson witte wijn. Er zijn heerlijke
zoete die Wilma ook heel lekker vindt maar er is ook een heerlijke droge. In
Orthez dronk ik een heerlijke rode wijn uit die stad zelf. Toen ik Orthez
binnen liep over een lange dalende weg kwam ik langs Chateau Moncade. Daar
wordt 1 ha beplant en geëxploiteerd, bijzonder dus en heel lekker.
De hardlopers nuttigen pasta, gedroogd fruit, water en chocolade. Dat doe ik
natuurlijk ook maar niet elke dag hetzelfde, dat wil er bij mij niet zo in.
Als ik 's-ochtends op weg ga heb ik 2 liter water bij me, 2 nectarines en 2
verse abrikozen. Uiteraard brood en camambert of droge worst. Normaliter kom
ik daar de dag prima mee door. 's-avonds warm eten is niet altijd prettig
omdat je dan met een volle maag gaat slapen. Daarom is het vaak beter om
's-middags goed te lunchen en het 's-avonds wat rustiger aan te doen.
Meestal ga ik rond 22.00 uur slapen want om 06.30 uur gaat de wekker weer.
Morgen 7 uur klimmen en 1 uur dalen naar Rocevalles, naar Spanje over de
Col. Het zal mij benieuwen.
Dank natuurlijk voor alle reacties in het gastenboek, die support is nog
steeds geweldig.
Groet,
Theo
boven
Roncevalles, 10 juli 2006
Etappe 17
Het is een reis met grote verschillen, vandaag was zeker een hoogtepunt.
Ruim 8 uur lopen, waarvan 7 uur klimmen van 160 m naar 1450 m en daarna 1
uur dalen, 500 m in 3,9 km. Dat is steil kan ik jullie verzekeren. Ik
vertrok in St. Jean Pied de Port om 8.00 uur en was om 16.00 uur hier in
Roncevalles. De Pyreneen over. Ze zijn hier niet zo hoog als bij de col's
van de Tour de France maar toch,... Ik heb zeker 4 liter water gedronken en
ben nu aan de pils terwijl ik dit schrijf. Hier in Spanje hebben ze weer een
ander toetsenbord, dus het is weer wennen, de schrijffouten zijn daar aan te
wijten.
Het begon als een bewolkte dag met aardig zicht in de eerste
kilometers. Daarna uren in de wolken, koud, nat en geen zicht. Loop ik de
berg op, hoor overal bellen rinkelen maar zie niets. Eerst zijn het koeien,
daarna geiten en bokken met grote hoorns en nog hoger worden het wilde
paarden die overigens helemaal niet zo wild zijn want je kunt ze zo over de
neus aaien. Maar zo'n beest staat wel ineens voor je neus. Dan kom ik op de
top van de col en daar is het ineens helder, zon, warm en door een aantal
gaatjes in de bewolking is er ook uitzicht, met name aan de spaanse kant
richting Pamplona. Dan volgt de afdaling, ik zei al bijzonder steil, de
knieën hebben het geweten. Maar alle ledematen hebben zich vandaag goed
gehouden.
Ik ben nu dus in Spanje, in de provincie Navarra. De eerste
kennismaking is wat mij betreft positief. Het is hier allemaal een stuk
goedkoper, slapen kost 5 euro, eten 8 en overal aan de route komt drinkbaar
water uit de kraan. Ik slaap wel in een refugio met meer dan 100 bedden, het
zal mij benieuwen vannacht. Hetzelfde pilsje is hier ook een stuk goedkoper,
in Frankrijk rekent men voor een groot glas bier van een halve liter toch
gauw 5 euro of meer en hier maar 3. Ik zal maar denken dat dat goed is voor
het budgetgemiddelde.
Lieve reactie van Wilma in het gastenboek en ook de andere uiteraard.
Groet,
Theo
boven
Puente la Reina, 12 juli 2006
Etappe 18
Na de mooie etappe over de Pyreneën volgde een eveneens fraaie van
Roncevalles dat op 952 m
hoogte ligt naar Zubiri dat op 530 m hoogte is gelegen. Dan zou je denken
dat is lekker dalen maar dat is dus niet zo. Veel venijnige klimmetjes, weer
vaak over losse stenen waar je je enkels op stuk loopt. Pas de laatste 2 km
daalden we 300 m. De grindpaden gaan me hoe langer hoe meer de keel
uithangen, ze beïnvloeden mijn motivatie in negatieve zin. Dit is geen
genoegen meer, je kan niet rond kijken naar de mooie omgeving en daar is
alle aanleiding toe, maar ik moet voortdurend naar de grond kijken om te
zien waar ik mijn voeten neer zet, om niet te struikelen, te verzwikken of
erger. Dit is geen lekker lopen meer maar dit is een straf, erger dan in
Frankrijk het geval was maar hier in Spanje is het kilometers achter elkaar
losse stenen en nog eens stenen. Dit doe ik niet voor mijn plezier. Als ik
mijn benen of andere onderdelen niet breek dan voltooi ik de tocht wel maar
leuk is anders. De ANWB routegids verontschuldigd zich als het over asfañt
gaat, wat mij betreft hoeven ze dat niet te doen, in tegendeel.
De etappe
liep via de Passo Erre en ging langdurig door bos en weiden, over en langs
heldere watertjes, veel populieren, acacia´s, wilgen en prachtige
bergbloemen. Het is nog steeds het land van de basken, wit gekalkte
boerenhuizen met grote poorten en natuurstenen kozijnen. Ik liep nog steeds
hoog op de heuvelrug, op zo´n 800 meter denk ik, toen er ineens een
gedenkteken was van een daar in 2002 overleden 64 jarige japanse pelgrim.
een mooiere plek om dood te gaan is nauwelijks voorstelbaar, prachtige
natuur, geweldige uitzichten over bergen en dalen.
Ik liep die dag samen met Sascha, 31 jaar uit Berlijn waar hij met de
fietstaxi toeristen vervoert. Het leuke van Spanje is dat ik er ook veel
jongeren tegenkom. Wat dat betreft is het erg veranderd. In Frankrijk
ontmoette ik bijna louter leeftijdsgenoten of ouder. Bovendien kwam bijna
iedereen uit west Europa. Nu lopen er Brazilianen, Japanners, Canadeze,
Polen, Hongaren etc. Patrick de Ier die ik in St. Palais ontmoette blijkt
weliswaar een Ier maar woont en werkt al jaren als Priester in Brazilie en
heeft ook langdurig in Nigeria gezeten. Hij loopt samen met een Ierse vriend
Micheal, wiens vrouw vorig jaar is gestorven en die dat nog niet verwerkt
heeft. Beide Ieren, meerdere Engelsen en Schotten zijn zeker sfeer verhogend
in dit deel van de tocht, het is ´s-avonds erg gezellig.
Van Zubiri ging het naar Pamplona. Wilma en ik waren er vorige week heel
even maar zijn de stad niet in geweest. Dat hadden we dus wel moeten doen.
We moesten toen nog terug en er was weinig tijd maar het is een prachtige
stad waar veel te zien is. Toen ik er door liep was er feest, het feest van
St. Fermines. Dat is een Christelijk feest, verbonden aan een lange
geschiedenis. St. Fermin is de beschermheilige van de stad. Alle inwoners
liepen in witte kledij met rode accenten als sjaals en heupdoeken. Iedere
ochtend om precies 8 uur worden de stieren door de straten naar de Arena
gedreven en vooral jonge mannen proberen zo lang mogelijk voor die stieren
uit te lopen om op het laatste moment weg te springen, ze demonstreren
daarmee hun moed. Dat gaat natuurlijk herhaaldelijk fout. Het feest wordt
elk jaar van 6 tot 14 juli gevierd en de hele stad staat in het teken van
dat feest en vrijwel alle inwoners doen er aan mee. Er hing een geweldige
sfeer toen ik er door liep met verschillen straatorkesten en veel folklore.
Ik deinde als pelgrim met de rigzak op gewoon mee in de menigte, een
geweldige ervaring. Ernest Hemmingway schreef er een boek over " Fiesta "
en maakte daarmee deze stad wereldweid bekend, hij kreeg er een standbeeld
voor.
Vandaag 12 juli ging het van Pamplona naar Puente la Reina. Hier komt de
laatste route, die welke in Arles in Frankrijk start ook op de Camino
Frances. De tocht ging vandaag uiteraard weer over bijna louter stenen over
de Sierra del Perdón, een bergrug van nog geen 1000 meter hoog die de
klimaatscheiding tussen een voorgebergte met veel groen in het noorden en
eendroog gebied in het zuiden vormt. Op die Sierra, die bergkam, staan
honderden gigantische windmolens omdat het hier meestal waait. Hier in
Spanje geldt nog meer de wet voor mij om ´s-middags te eten en ´s-vonds nog
iets lichts want dineren in de avond begint hier om 21.00 uuren dan ga ik al
bijna slapen.
Vanmiddag was het sla, een stukje varkensvlees met frites en ijs toe.
Uiteraard werd één en ander begeleid door een glaasje wijn. Ik vertelde al
van het gedenkteken van de Japanner. Vandaag kwam ik langs een dergelijk
teken van een Belgische Pelgrim. De tekst er bij trof mij: " Als God je komt
halen, zo ver van huis, dan kan je niet meer verdwalen, dan ben je thuis."
Ook hij stierf op een prachtige plek boven op een berg.
Op deze paden wordt het lopen er niet leuker op, ik schreef daar al iets
over, toch gaan iedere morgen de benen verder, dus ik ook.
Groet,
Theo
boven
Ayegui, 13 juli 2006
Etappe 19
Vandaag, 13 july ging het van Puente la Reina naar Ayegui. Een schitterende
wandeling door een geweldig mooi landschap met veel oude plaatsjes die heel
mooi tegen berghellingen aan liggen en waar het lijkt of de tijd heeft
stigestaan. Ik ging over drie zeer oude bruggen, een romeinse, een
middeleeuwse en een gereconstrueerde middeleeuwse. Ayegui waar ik nu ben
ligt net na Estella, met een zeer authentiek oud centrum. Zeer veel
geschiedenis hier in Navarra.
's-Morgens vroeg is het heerlijk om te lopen, daarom vertrek ik vroeg om
07.00 uur maar er zijn er die al uren eerder vertrekken, daardoor is het
soms onrustig slapen. De warmte wil men ontlopen, ik vind die juist zo
heerlijk, helemaal door en door warm worden bevalt mij weer geweldig, ik kan
daar goed tegen en denk wel eens dat dat goed is voor de mensen om minimaal
jaarlijks zo intens warm te worden, ik voel de zon en de zomer in mij.
Vandaag slaap ik in een plaatselijke sporthal, waar een refuge aan is
toegevoegd. Uitstekende sanitaire voorzieningen in ieder geval, die laten in
sommige refuges nog wel eens te wensen over. Zo was er voor de mannen in
Cizur Menor maar één wc en douche in één hok terwijl we toch gauw met zo´n
50 mannen waren. Daar betaalde ik 4 euro voor het bed, hier betaal ik 8 euro
en krijg er ook nog ontbijt bij.
Er zijn wel heel veel verschillende mensen op deze route. De wandelaars en
fietsers die vaak lange afstanden afleggen om naar Santiago de Compostela te
gaan. Dan heb je de mensen die alleen de Spaanse route lopen, van St. Jean
Pied de Port of van Roncevalles enerzijds of vanaf Puerto de Somport op de
weg die van Arles komt. Velen nemen die wegen gelukkig serieus maar er zijn
er ook die je nooit ziet lopen en die er een goedkope vakantie van maken.
Die zie je alleen bij de refuges. Zij zijn er meestal als één van de eersten
want met de auto gaat het snel. Je loopt alleen de laatste kilometer met een
kleine rugzak, en 's-morgens loop je weer naar je auto. Een credential die
je voor de refuges nodig hebt is hier bij ieder bureau de tourisme te koop.
Dan heb je ook nog de mensen die jaarlijks een week of meer lopen of de
mensen die denken dat je de Spaanse route gewoon in veertien dagen vakantie
kunt lopen.
De benen gaan morgen weer verder, ik ook.
Groet,
Theo
boven
Viana, 15 juli 2006
Etappe 20
Dag allemaal,
Lopen in dit deel van Spanje wordt beheerst door zon, warmte en het verbruik
van vocht, voornamelijk water maar ook Cola (American Koffie), Ice tea,
koude chocolademelk, koffie etc. Elke dag transpireer ik alle kleding die ik
draag drijfnat. Ik kan mijzelf en de kleding iedere dag wassen maar dat
verhindert niet dat ik mijzelf in de loop van de dag ga ruiken, welke
kleding ik ook draag. Dat maakt de douche na afloop van de wandeling des te
belangrijker. Er zijn ook medewandelaars die de douche laten voor wat het is
maar dat zijn er gelukkig maar weinig. Ook het wassen van de kleding is voor
elke pelgrim iedere dag een vast, terugkerend ritueel. de meesten, zoals ik
hebben een tube wasmiddel bij zich en sommige refugio´s hebben een
wasmachine, dat is natuurlijk geweldig want dan wordt het toch beter schoon
dan met de hand in niet altijd al te heet water. Een droger heb je hier niet
nodig, zon en wind zorgen er voor dat je was in een mum van tijd droog is.
Gisteren ging de tocht van Estelle/Ayegui, via een lange klim naar
Villamayor de Monjardin en verder naar Los Arcos, waar ik overnachtte. We
kwamen al snel langs het wijnhuis van Irache waar niet alleen een waterkraan
voor de pelgrims was aangebracht maar ook een wijnkraan waaruit heuse viño
tinto kwam. Uiteraard heb ik er van geproefd al was het om 07.00 uur in de
ochtend. De wijn was trouwens niet te drinken. Water is hier trouwens in
ieder dorp uit een bron of een kraan te verkrijgen. Bij sommige kranen
smaakt het een beetje naar chloor maar zeker de bronnen zijn heel goed.
Water is onze eerste levensbehoefte en de afstand tot de volgende bron mag
dan ook geen onbekende factor zijn. De omgeving is hier dor, droog, stoffig
en straalt overal warmte uit. De aarde is Terra Cotta rood en er wordt
voornamelijk graan en wijn verbouwd.
De wegen om te lopen zijn hier redelijk goed, hard, stoffig zand met hier en
daar wat steenslag. Vanzelfsprekend zijn er ook stukken keien en een enkel
stuk asfalt. Er is niet of nauwelijks beschutting tegen de zon want
behoudens een enkel bosje met vaak oude steeneiken zijn hier geen bomen. Wel
prachtige dorpen en steden op berghellingen. Kloosters en kerken te over
maar die zitten hier allemaal op slot. Als je er in wilt dan moet je bij de
dienstdoende mevrouw in het dorp de sleutel gaan vragen. In de plaatselijke
Bar weten ze wel wie dat is.
In Los Arcos staat een zeer fraaie kerk, een combinatie van gotiek en barok.
In deze kerk hangt onder meer een veelluik uit de Vlaamse school. Er is hier
in dit deel van de route veel kunst te zien. De meeste pelgrims gunnen zich
daar geen tijd voor, die willen binnen de kortste keren in Santiago zijn. Zo
nu en dan neem ik die tijd wel en dat geeft mij een aardig beeld van de
streek. Dan doe ik er gewoon een paar dagen langer over.
Vandaag liep ik samen met Louise uit Parijs, van origine Engelse, naar
Viana, via Torres de Rio. In dat dorp staat een prachtige kerk uit ongeveer
1160 die een koepel heeft die Arabisch is geïnspireerd. De ribben vormen
een ster met acht punten. Er is hier veel meer Moorse invloed. Paulo Couelho
schrijft daar ook over.
Viana, waar ik nu ben werd in 1219 gesticht waarna het pas werd opgebouwd.
Het ligt, zoals zo veel plaatsen hier tegen een berghelling en op een punt
van die berg.
De afgelopen week liep ik met een grote groep leuke mensen. Niet dat je
allemaal samen in een rij loopt want iedereen loopt zo zijn eigen wandeling,
maar bij de koffie, de lunche of ´s-avonds zie je elkaar en praat je over de
tocht en over ons zelf. Sommige namen, zoals die van Patrick heb ik al eens
genoemd. Maar er zijn ook veel Amerikanen, Canadezen, Israelieten en
natuurlijk Spanjaarden.
Er zijn ook Fransen en Italianen. Diëgo uit Venetie bijvoorbeeld spreekt
goed engels en dan is er al snel de nodige conversatie. Dat geldt ook voor
Andrea uit Budapest.
Zo dat was het wel weer voor vandaag.
Dank voor alle reacties en tot de volgende keer.
Groet,
Theo.
boven
Logruño, 17 juli 2006
Etappe 21
Dag allemaal,
In Viana werd zondag de 30e Concentration Aurora´s gevierd. Voor zover ik
heb kunnen nagaan is dat het feest van de dageraad, van het licht. Het wordt
jaarlijks in een andere Spaanse plaats gevierd en nu was het uitgerekend op
de dag dat ik er was in Viana. Ik hield er een rustdag. Uit heel Spanje
kwamen er koren bijeen en er werd gestart met een samenzang van ik denk wel
5000 mensen onder leiding van een voorzanger. Vanzelfsprekend waren er ook
nog een paar bobo´s die het woord deden en die vooral op z´n Spaans heel
belangrijk waren. Vervolgens gingen al die koren zich verplaatsen door de
stad om op allerlei verschillende plekken één of meerdere liederen ten
gehore te brengen. Het huis waar ik verbleef was ook zo´n plek. Ik heb heel
veel van die koren dus langs zien en horen komen. Volksliederen die ik niet
begrijp maar die wel geweldig klonken en de geestdrift waar mee werd
gezongen was hartverwarmend en maakte me zo nu en dan heel emotioneel.
Jammer dat ik geen geluidsopnamen kon maken.
Vandaag was het de bedoeling om verder te gaan maar ik ben in Logroño
blijven steken na 11 km. Daar kwam ik Thijs weer tegen en we hebben gezellig
samen koffie gedronken. Daarna heb ik besloten om vandaag hier te blijven en
morgen verder te gaan en mogelijk dan maar wat meer km te lopen. Logroño is
de grootste stad in La Rioja, ik ben dus uit Navarra en in La Rioja. Ook ben
ik vanochten over de Ebro gegaan, één van de belangrijke Spaanse rivieren
die vroeger op school moesten leren en die ook veel in puzzels voorkomen. Op
de berghellingen wordt hier uiteraard wijn verbouwd en ook de winkels staan
er mee vol. Het is wel leuk om weer eens in een grote stad te zijn. Wel vol
met spanjaarden en die praten nog al hard, alsof ze elkaar moeten
overschreeuwen. De mannen zijn hier nog al macho en de vrouwen meestal
lelijk met een ietwat geile uitstraling. In het openbaar nog net niet vrijen
is hier iets wat veelvuldig voorkomt. Ik zat in een café-restaurant te eten
en dan valt je op dat ze ook allemaal roken, binnen op de grond gewoon de as
laten vallen en de cigaret uittrappen of laten vallen. Ze laten overigens
alles gewoon vallen ook op straat, het is overal rommel en rotzooi en vuil.
Ze kijken van nature boos maar zijn het niet en ik heb de indruk dat ze
onder elkaar heel sociaal zijn. Ook naar vreemdelingen zoals ik met weinig
kennis van de taal, zijn ze zeer behulpzaam.
Groet vanuit een zeer warm Logruño.
Groet,
Theo.
boven
Redecilla del Camino, 19 juli 2006
Etappe 22
Dag allemaal,
Gisteren, dinsdag 18 july, liep ik 28 km van Logroño naar Najera. Vooral het
eerste deel was prima te lopen, goede wegen, door een mooi gebied. De natuur
en de infrastructuur om Logruño is zeer ingesteld op de sportieve inwoners
en die maken daar dus ook massaal gebruik van. Brede wandelpaden die goed
onderhouden zijn en rond een groot meer lopen. Iedereen loopt er dus, hard,
zacht, jong en oud. De Pelgrims maken er graag gebruik van. Het tweede deel,
jullie raden het al was weer als vanouds een straf. Langdurig keien en door
het stof van wegwerkzaamheden die parrallel lopen aan de N120, waaraan dus
gewerkt wordt. Tenslotte nog eens geruime tijd door een industriegebied waar
de wandelpaden zijn omgelegd en wij onze weg maar op de reuk moeten vinden.
De Alberge in Najera is ook op een andere plaats dan in de wandelgids staat
aangegeven, ook dat was dus zoeken. Een ruimte van nog geen 100 vierkante
meter met een kleine 100 stapelbedden. Gelukkig was er wel airco maar
slechts 2 WC´s en 2 douches voor de mannen en hetzelfde voor de vrouwen. Het
onweer bracht ´s-avonds gelukkig wat afkoeling.
Vandaag was het de hele dag bewolkt en 20 graden. Eerst liep ik van Najera
naar Santo Domingo de la Calzada. Daar is een bijzondere kathedraal. Er is
een kippenhok in met een kip en een haan.
Als de haan kraait wanneer je in de kerk bent als pelgrim, dan is dat een
voorteken dat de pelgrimage voorspoedig zal verlopen.
* Volgens de legende overnachtte een Duits pelgrimsgezin in de herberg waar
het dienstmeisje de zoon van het gezin probeerde te verleiden. Omdat de
jongen niet op haar avance´s ingaat verstopte ze een zilveren beker in zijn
bagage. Bij vertrek sloeg ze alarm. De jongen werd veroordeeld en
opgehangen. De ouders zetten de pelgrimage voort en klaagden hun nood bij de
apostel. Op de terugweg in Santo Domingo zagen ze tot hun vreugde dat de
zoon nog leefde. De apostel had hem ondersteund waardoor hij niet gestikt
was. Toen de bisschop er van hoorde, die net wilde beginnen aan het eten van
gebraden haan en kip, riep hij: dit beest zal nog eerder vleugels krijgen
dan dat het waar kan zijn. Ze kregen direct vleugels, de haan kraaide en de
vogels vlogen van de borden op. *
De haan kraaide niet toen ik binnen was.
Na het bezoek aan deze kerk liep ik nog door naar Redecilla del Camino door
een glooiend heuvellandschap aan de voet van de Sierra de la Demanda.
Prachtige vergezichten maar langzamerhand een beetje een ééntonig landschap.
Graan en wijn en heuvels met hier en daar een bosje steeneiken of zoiets. In
totaal was het 33 km vandaag.
Er zijn hier zeer veel ooievaars. Overal zie je ze vliegen en op torens
zitten. Alleen al in Logruño zaten er vier koppels op de toren van de kerk.
Ook in het land zie je ze overal, ook in gemaaide graanvelden, op oude
schoorstenen etc.
Van Rioja ben ik overgegaan in de provincie Burgos, die bij de autonome
regio Castilla-Leon hoort.
De volgende dagen gaat het in rap tempo naar die stad.
Groet,
Theo.
boven
San Juan de Ortega, 20 juli 2006
Etappe 23
Dag allemaal,
Nogmaals dank voor alle reacties in het gastenboek, het is inderdaad
geweldig om die respons te krijgen. De meeste machines maken het echter niet
mogelijk om direct vanuit het gastenboek te reageren dus dat doe ik later
nog wel eens. Hier in Spanje is het inderdaad vrijwel overal mogelijk om te
internetten en dus wordt wellicht de frequentie wat hoger.
Vandaag liep ik twee maanden. Dat is lang. Er zitten wel een paar rustdagen
in en een week met Wilma, maar ik merk aan mijzelf dat het toch erg lang
van huis, lief en snoep is. Dat maakt het er niet gemakkelijker op. Langzaam
maar zeker wordt het gevoel ook sterker dat er meer is in de wereld dan
lopen (ook al is het in de zon), zweten, wassen, eten en slecht slapen. Twee
maanden zonder nieuws, zonder de tour de france, wimbeldon etc. Enkele
voetbalwedstrijden uit de world cub uitgezonderd. Vandaag dacht ik een
nederlandse krant te zien, was het de spaanse uitvoering van METRO. Hoe een
mens kan snakken naar gewoon leven, naar de dingen van alle dag.
Tegelijkertijd wordt deze reis een uitputtingsslag. Enerzijds de wil om naar
Santiago te lopen, anderzijds de protesten van mijn lichaam. Ik merk heel
duidelijk op tal van punten, dat mijn lichaam zegt " maar dit hebben wij
niet afgesproken". En dus wordt er geprotesteerd. Vooral enkels en voeten
hebben langzamerhand in toenemende mate bezwaren tegen dit gebeul.
Het lopen in Frankrijk vond ik veel leuker dan hier in Spanje. Zeker niet
gemakkelijker maar wel veel minder druk. Wel mooie routes en een taal waar
ik nog iets van begreep. Hier is het een massaal gebeuren, lopen in de
kudde. Er loopt en fiets hier een lange sliert van mensen over de camino
frances. Overal zie je groepjes pelgrims, een enkeling is een hoge
uitzondering. ´s-Avonds treffen al die mensen elkaar in de alberge´s waar je
aan slaap te kort komt door de warmte en de aanwezigheid van te veel mensen
en de slechte sanitaire voorzieningen. Dat is slecht voor mijn moraal. Ik
doe dit niet voor mijn plezier.
Ik vertelde al dat er ook fietsende pelgrims zijn. De meesten fietsen
heerlijk op de wegen die ongeveer parallel lopen aan mijn route. Er zijn
echter ook, vooral hier in Spanje, in toenemende mate fietsers, nauwelijks
bagage, op ATB fietsen, die het leuk vinden om, soms met grote snelheid over
ons wandelpad te jagen. Een bel op die fietsen kan er blijkbaar niet meer
af. Al een aantal malen ben ik bijna omver gereden. Een grote mond in het
Spaans of Italiaans is dan mijn deel. In Frankrijk was dit niet aan de orde.
Toch ging ik vanochtend weer verder, voor de langste etappe tot nu toe. 37
km. Van Redecilla del Camino naar San Juan de Ortega. Lang en zwaar over de
Montes de Oca (De bergen van de gans) tot meer dan 1120m hoogte. Het is hier
stil en éénzaam als er geen pelgrims zouden zijn. Naar de verhalen werd deze
streek vroeger onveilig gemaakt door struikrovers.
Wel was er weer wat meer begroeiing van bomen en planten. Vooral veel
hazelnootstruiken, kersen- en pruimenbomen, eikenbos, heide en brem. Bij
Tosantos was er een prachtig gezicht op een rode zandsteenrots, de hermitage
"Virgen de la Peña".
Morgen naar Burgos.
Groet,
Theo.
boven
Burgos, 21 juli 2006
Etappe 24
Dag allemaal,
De mail van gisteren heeft nog al wat los gemaakt, dank voor die steun. Ik
zal mij niet door de eerste de beste dip laten beïnvloeden. Toch probeer ik
eerlijk te zijn in mijn verhalen naar jullie en het niet mooier voor te
stellen dan het is. Spanje is een geweldig mooi land maar ik heb er niets
mee. Ik vind het ook ééntonig qua landschap, de plaatsen zien er allemaal
ongeveer hetzelfde uit en het landschap is overal mooi maar wel weinig
variatie. Bergen zijn mooi maar na twee weken dezelfde soms afgeplatte
tafelbergen wil ik wel weer eens wat anders zien. En inderdaad ik wil
langzamerhand wel weer naar huis maar eerst nog even naar Santiago.
Vandaag liep ik van San Juan de Ortega naar Burgos. 25 km in de brandende
zon. Gelukkig kan ik daar goed tegen. Op papier was het een middelzware
etappe maar voor mij viel dat enorm mee, veel asfalt en dat vind ik niet
erg.
Na ongeveer een uur lopen kwam ik in Atapuerca, daar zijn ooit resten
gevonden van de eerste mensen die in Europa leefden. Er worden nog steeds
vondsten gedaan door antropologen. De geleerden zijn het echter nog niet
eens over de relatie tussen deze Homo Antecessor en de Homo Neanderthaler en
de Homo Sapiëns.
Burgos, althans de oude binnenstad is geweldig mooi. Hoge huizen met
beglaasde balkons / erkers over de volle hoogte van de panden, kerken,
poorten, pleinen, stegen. Veel hoge herenhuizen en de betre winkels. Voor
het eerst kwam ik Wilma haar lievelingsschoenen Campers tegen. De dames
maten gaan hier echter niet verder dan 39 en dat is dus een probleem,
bovendien is de keuze beperkt. Ik blijf echter kijken. Burgos is in de
vroege middeleeuwen gesticht, vanouds heeft de wolhandel hier een
belangrijke stem. Met deze temperaturen vraag ik af of wol hier veel
gedragen wordt. In de kathedraal, de eerste waarvoor ik moest betalen om er
in te mogen, vond ik onder andere El Cid, de held van Spanje.
Veel bouwwerken zijn in romaanse, gotische en renaissancestijl. Na deze
laatste periode is er in deze oude binnenstad niet veel meer veranderd. Er
is wel heel veel cultuurgoed te zien in deze mooie stad.
Morgen houd ik een rustdag en ook om hier nog eens rond te kijken,
overbodige spullen naar huis te sturen en mijn voet wat rust te geven.
Groet,
Theo.
boven
Burgos (vervolg), 24 juli 2006
Etappe 25
Dag allemaal,
De rustdag heeft mij onvoldoende goed gedaan. De pijn in mijn linker voet en
enkel is alleen nog maar erger geworden en ik kan eigenlijk mijn
wandelschoen aan die voet niet aan hebben. Twee tabletten paracetamol 650
krijgen de pijn er niet onder. Dat heeft mij doen besluiten niet verder te
lopen. Dat dat geen gemakkelijk besluit was zullen jullie wel geloven. Al
jullie steun, support en geloof in mijn kunnen hebben mij geweldig geholpen
gedurende de wandeltocht van 1200 km. Tegelijkertijd heeft het niet kunnen
verhinderen dat de techniek mij in de steek laat. De voet wil gewoon niet
meer en ik hoef er ook niet per sé invalide van te worden.
Wie mijn motivatie goed gelezen en begrepen heeft weet, dat ik niet voor de
prestatie liep. Ik had een aantal punten waar ik aan wilde werken, dat heb
ik ruimsschoots gedaan. Ik heb terug gekeken in mijn leven, ik heb voor
mijzelf de problemen waar ik mee liep kunnen aanpakken. Zo heb ik conclusies
kunnen trekken voor de toekomst. Als ik thuis ben dan zal ik daar nog wel
een keer op terugkomen.
Gisteren heb ik, nadat ik definitief had besloten, de bus genomen van Burgos
naar Santiago de Compostela. Dat was nog een happening op zich. De bus is
hier in Spanje, voor mijn begrip erg goedkoop. Ik kocht een kaartje voor 33
euro terwijl ik een afstand van 500 km moest overbruggen. Om 10.00 uur zou
de bus vertrekken. Er zijn hier plaatselijke busstations en daar kwam dus
ook deze bus binnenrijden, stopte en reed weer door. Er was geen gelegenheid
om in te stappen. Na een uur wachten, reclameren en met smoezen afgehouden
worden, bleek dat er een communicatiefout was geweest met de chauffeur. Die
dacht dat er geen passagiers waren om in te stappen, terwijl er vier stonden
te wachten. Uiteindelijk werden we met z´n vieren + de bagage in een
mercedes taxi geladen. Die mooie dure auto bleek qua bagageruimte maar heel
klein te zijn, met twee koffers bleek die helemaal vol. Ik zat voorin maar
met mijn rugzak op schoot, half tussen de benen. Zo werden wij een uur
rijden verder bij de wachtende bus afgeleverd. Deze bracht ons verder keurig
op de plaats van bestemming. Reistijd Burgos - Santiago per bus is acht en
een half uur.
De eerste 200 km is saai, droogte, graan, steeds dezelfde soort afgeplatte
heuvels en naiet of nauwelijks struiken of bomen. Zo´n 50 km na Léon wordt
het weer mooi, komt er meer begroeiing en weer hoge bergen. Ook de stijl van
huizenbouw wordt dan ineens anders. Voor mij riep dat een veel prettiger
sfeer op. De laatste 80 km voor Santiago wordt het een wat glooiend
landschap.
De weg kruiste op een aantal plaatsen het wandelpad van de Camino. Hoe
dichter bij Santiago we kwamen hoe meer aaneengesloten de rij werd van
wandelaars. In Villafranca was de refuge op een sportcomplex. Het hele
voetbalveld stond vol met tentjes. Met name de laatste 100 km is het een
zeer massaal gedoe, hele schoolklassen lopen dat "stukje".
Het klimaat is hier ook duidelijk anders. Wind van zee maakt het hier
´s-morgens mistig en veel koeler, in de middag in de zon blijft de
temperatuur hier toch op 24 graden steken.
Vandaag, maandag 24 july, ga ik doen wat ik hier wou doen, waarvoor ik hier
ben. Een kaarsje branden voor mijn vader in de kerk van St. Jacobus. Mijn
afscheidsritueel, wat ik zo gemist heb.
Morgenochtend aan ik met de bus terug naar Nederland, waar ik woensdag in
Rotterdam aankom. Als ik weer thuis ben vervolg ik deze verslagenreeks nog met één of meerdere
eindverslagen.
Groet vanuit Santiago de Compostela.
Theo.
boven
